De dunne lijn tussen hoop en wanhoop

De dunne lijn tussen hoop en wanhoop

(31 december 2017)

Hallo iedereen,

Ik ben aangekomen in een koud en besneeuwd Kabul. Het uitzicht op de bergen maakt elke keer indruk op me. Onder andere omstandigheden zou het toerisme hier kunnen bloeien, en 40 jaar geleden trokken de hippies door Afghanistan richting India. Maar nu, na 16 jaar zeer kostbare (zowel in termen van oorlogskosten als mensenlevens) Amerikaanse aanwezigheid, zonder merkbare resultaten, is dat ondenkbaar. Het conflict lijkt eindeloos en absoluut.

Khost ligt op een hoogte van 800 meter en is warmer dan Kabul. Overdag zijn de temperaturen erg aangenaam. 's Nachts schommelen ze rond het vriespunt. Mijn warme bed verlaten voor een bevalling in de nacht is dus allesbehalve gemakkelijk.

Het belangrijkste voorval van de afgelopen dagen was de geboorte van een vijfling. Vier van de vijf zijn in leven. Ze wegen tussen de 1,1 en 1,4 kg en doen het redelijk goed. De moeder heeft echter al 2 kinderen en is al 3 weken in het ziekenhuis. Ze vindt het moeilijk om nog langer te blijven en wil graag nu met de vier kleintjes naar huis. We hebben er alles aan gedaan om haar hier te houden. Voorlopig luistert ze nog. Het is echt geen goed idee om vier pasgeborenen in de Afghaanse winter mee naar huis te nemen.

De moeder dacht dat ze zwanger was van een drieling, omdat ze ergens een echo had laten maken. Toen sprak men over drie baby's. Vandaag kwamen er vijf tevoorschijn. Zo gaat dat in Khost... We hebben hier vaak te maken met meerlingen omdat er een grote druk is van de familie en de man op vrouwen om snel zwanger te worden. Vruchtbaarheidspillen zijn gemakkelijk verkrijgbaar, vooral hier, aan de grens met Pakistan. Je vindt van alles op de lokale markt en velen slikken ze zonder enige medische begeleiding of toezicht.

Een ander kleintje van 1,3 kg op de neonatologieafdeling is een jongetje dat twee dagen geleden is geboren. Zijn moeder, Sima, is 17 jaar oud en had zwangerschapsvergiftiging met stuipen (eclampsie). In België komt dit nauwelijks voor, hier is het wekelijkse kost. Gelukkig maakt de moeder het nu redelijk goed (hoewel dit een aandoening is met 5-10% kans op overlijden). Het kleintje is onze " eclampsie overlever" en doet het voorlopig redelijk goed. Moeders en families zijn hier vaak meer gemotiveerd voor een jongetje. Het is soms moeilijk te aanvaarden voor ons, maar het geslacht van het kind is hier een factor die de overlevingskansen bepaalt.

De afgelopen twee weken hebben we hier al twee baarmoeders moeten verwijderen na de bevalling, een onstuitbare bloeding en een scheur in de baarmoeder. De moeders hebben het overleefd en hadden al zeven en negen levende kinderen, dus het was voor beide geen al te grote ramp (je wordt hier heel nuchter in dat soort dingen). Eén vrouw heeft vier eenheden bloed gekregen en bezorgde ons wel wat stress, maar vandaag is ze met een grote glimlach naar huis gegaan. Gelukkig maar.

Het grootste medische probleem waar we nu mee te maken hebben in de zaal is een 20-jarige vrouw die vijf dagen geleden is bevallen van een doodgeboren kindje van zes maanden. Ze had ook zwangerschapsvergiftiging. Ze is geboren met een aangeboren afwijking: haar blaas is abnormaal en niet bedekt met huid, en ze heeft een aangeboren fistel waardoor ze haar hele leven incontinent is. Waarschijnlijk is haar baarmoeder ook niet normaal, vandaar dat het baby'tje met 6 maanden is geboren en is overleden. Je vraagt je toch af hoe ze ooit zwanger is kunnen worden. Haar nieren werken bijna niet meer, in de eerste dagen hadden we nog hoop dat het door de zwangerschapsvergiftiging kwam, maar haar toestand verbetert niet (haar creatinine is 5.7 collega's). Op de echo lijkt één nier helemaal niet meer te werken, de andere lijkt nog relatief normaal. In Kabul is er een ziekenhuis dat wordt ondersteund met buitenlands geld en waar ze fistels opereren. We hebben contact met hen opgenomen en ze mag daarheen gaan voor onderzoek en mogelijk wordt ze geopereerd.

Maar ik vrees dat deze jonge vrouw een aandoening heeft die te complex is voor dit land en dat ze niet oud zal worden...

Gelukkig kunnen we steun putten uit het hechte team. We zijn met 14 personen van negen verschillende nationaliteiten. De Italiaanse verpleegkundige Elena maakt zelf pasta en brioches. Het is hier nu 31 december en we gaan vanavond lekker eten - zeker omdat iemand (vraag me niet hoe) vier kilo bevroren scampi's met een koelelement van Kabul naar Khost heeft kunnen vervoeren.

Hartelijke groeten uit Khost, met 23.000 bevallingen in 2017!

Séverine