De blijvende impact van missiezuster Florence Nelson

Jullie moeder was missionaris en werkte voor een protestantse kerk. We hebben wat foto's van de studenten in de jaren 1930, waarop een mix te zien is van katholieke zusters en jonge vrouwen in gewone kleding. We hebben er nooit bij stilgestaan dat die laatsten ook missionarissen konden zijn. Waarom besloot je moeder naar Afrika te gaan? Stuurde de kerk haar of was het uit persoonlijke interesse?

Janet: Moeder groeide op in Nebraska en naar mate haar geloof groeide, voelde dat God haar riep om zendeling te worden. Onze kerkgenootschap (Covenant) had op dat moment zendingswerk in China, dus dacht ze dat ze daarheen zou gaan. Een van haar postdoctorale opdrachten was echter werken in het Cook County Hospital in Chicago, waar patiënten uit heel Chicago en uit vele culturen werden opgenomen. Ze had daar enkele ontmoetingen waardoor ze zich afvroeg of God haar vroeg naar Afrika te gaan. En op dat moment dacht onze kerk erover om daarheen te gaan, omdat China er steeds onzekerder uitzag voor niet-Chinezen. Toen het verbond hun werk in Afrika begon, was mama's hart klaar om ja te zeggen.

Toen je moeder naar Congo ging, kwam ze terecht in de missiepost in Karawa, Noord-Ubangi, waar verschillende zendelingen ziek waren geworden en terug moesten naar de V.S. Hebben je vader en moeder elkaar ontmoet in Karawa?

Janet: Vader was een pastor. Het verhaal is dat toen vader in Karawa aankwam, moeder daar al twee en een half jaar was. Hij stapte van de boot op de Ubangi-rivier en de zendelingen waren opgewonden dat er een nieuwe collega aankwam. Mama stak haar hand uit en zei: “Mr. Lundblad, neem ik aan?” (Iedereen lacht - red.) Ze trouwden in Nebraska, in onze moeders geboorteplaats, in mei 1941.

Dan: Ik heb begrepen dat vader het dispensarium heeft gebouwd in de zendingspost in Gbado. Toen ze verder naar het noorden gingen, naar Wasolo, bouwde hij nog een dispensarium. Mijn moeder was zelfs betrokken bij chirurgie toen ze in deze dispensaria werkte.

Jullie moeder was duidelijk een inspirerende vrouw. Hoe heeft ze jullie persoonlijk geïnspireerd in jullie leven?

David: Ik heb er niet altijd bij stilgestaan toen ik opgroeide, maar nu heb ik grote bewondering voor haar vasthoudendheid, haar focus. Door haar wilde ik zelf verpleegster worden. Helaas is dat niet gelukt en in plaats daarvan ben ik reisagent geworden.

Janet: Wat mij betreft ook vasthoudendheid. De aanmoediging om door te gaan als er een uitdaging voor me lag. Ze was nieuwsgierig naar nieuwe dingen, nieuwe manieren en nieuwe culturen. Ik wist bijvoorbeeld niet dat ik les kon geven aan een universiteit. En zij zei: “Ja, dat kun je, met Christus' hulp kun je dit.” Ik ging naar het seminarie en werd pastor, en daarna ging ik werken als aalmoezenier in een ziekenhuis, om bij lijdende mensen te zijn en de families en het personeel te ondersteunen. Mijn moeder was er om me onderweg te begeleiden en aan te moedigen. Haar liefde was zo groot - voor ons als gezin en voor degenen die ze ontmoette en met wie ze werkte. En bovenal ben ik geïnspireerd door haar diepgewortelde geloof in God. Haar vertrouwen in God bracht haar door vele uitdagingen heen.

Dan: Moeders liefde voor het Congolese volk roept allerlei emoties bij me op. Ze had een diepe liefde voor de kinderen. We reden van het ene zendingsstation naar het andere en overal had moeder mensen die van haar hielden. En overal wilden mensen haar cadeaus geven, die ze altijd aannam, uit liefde.

Wat me tijdens het opgroeien het meest stoorde, was dat we geïsoleerd waren van de Congolese dorpen. De missiepost was meestal bovenop een heuvel gebouwd, gescheiden van het dorp. Toen ik afstudeerde aan de middelbare school, voelde het alsof ik geen Amerikaan was omdat ik in Congo was opgegroeid. Toen ik 18 was, dacht ik: “Misschien ben ik wel een Belg.” Dus reisde ik naar Brussel en ging ik negen maanden naar de Alliance Française om daar te wonen. Ik werkte in Delhaize Le Lion als magazijnier en ben echt van het Belgische volk gaan houden.

Ik wilde heel graag naar de Université Libre de Congo, en dat is gelukt. Ik ging bij mijn oom wonen. Maar uiteindelijk zei ik dat ik bij de Congolezen wilde wonen. Ik was dus de enige blanke die in de slaapzaal met alle Congolese mannen en vrouwen woonde. Ik herinner me dat er op een dag iemand naar me toe kwam en zei: “Daniel, je hebt een vrouw nodig om je warm te houden.” En ik zei: “Nee, ik heb dekens, dank je.” (iedereen lacht - red.) Dat was een geweldig jaar voor me en ik heb een paar geweldige vrienden gemaakt.

Die diepe liefde kwam echt van mijn moeder, en als gevolg daarvan ben ik zelf maatschappelijk werker geworden. Nu werk ik als christelijk counsellor.